Direct naar content

27 okt 2017

De ouders en drie broers van Shawkat (9) werden vermoord

Evan Schuurman maakt deel uit van ons noodhulpteam in Cox's Bazar (Bangladesh) waar honderdduizenden Rohingya naartoe gevlucht zijn. Hieronder vind je een huiveringwekkend verslag van zijn ervaringen.

De 9-jarige Shawkat heeft een doek om haar hoofd gewikkeld. Haar afwezige ogen suggereren dat haar geest en lichaam van elkaar zijn gescheiden. Ik heb nog nooit zo’n leeg gezicht bij een kind gezien.

Haar oom Ali, die nu voor haar zorgt zegt dat ze zelden praat. Dat is elke dag tot zonsondergang, want dan komt de terreur terug.

‘Na zonsondergang begint ze te huilen en om haar moeder te roepen,' zegt Ali. 'In de loop van de dag gaat het goed, maar alles verandert in de avond. Ze voelt veel pijn en kan niet slapen.'

Ik hoor dat de moeder, vader en drie broers van Shawkat allemaal in Myanmar werden gedood. Haar hele familie is in een paar minuten weggevaagd.

Soldaten zijn hun dorp in de noordelijke staat Rakhine in Myanmar binnengekomen, openden het vuur, staken huizen in brand en vermoordden mensen genadeloos. In deze chaotische situatie renden mensen voor hun leven en vluchtten de jungle in, waaronder Shawkat. Er was geen tijd om iets mee te nemen.

Het was een wrede, geplande slachting, zegt Ali, wiens ouders ook vermoord werden.

Gelukkig besloot een groep dorpelingen om voor Shawkat te zorgen. Ze hadden alleen de kleding bij zich die ze droegen en liepen dagenlang berg op en af door de stromende regen.

Uitgeput en gebroken kwamen ze uiteindelijk aan in het district Cox’s Bazar in Bangladesh. Deze regio huisvest nu ongeveer 800.000 Rohingya. Hiervan arriveerden meer dan een half miljoen mensen in de afgelopen zeven weken.

De meesten hebben een toevlucht genomen in provisorische hutjes, op een uur lopen van de rivier de Naf, die de twee landen van elkaar scheidt. Aan de andere kant kunnen ze nog steeds de heuvels van Myanmar zien.

Ali vertelt me ​​dat hij overal naar Shawkat heeft gezocht en uiteindelijk hoorde dat ze in een lokaal ziekenhuis was. In deze wanhopige tijd was hun weerzien een zeldzame vreugde.

Hun nederzettingen zijn bijzonder om te zien. De weelderige heuvels hebben zich ontdaan van het groen. In de klei zijn terrassen gemaakt voor hutten van bamboe en plastic. Als het regent, verandert de grond in een reeks modderige watervallen. Overal zijn smerige waterpoelen.

Op de wegen in de kampen is veel activiteit. Grote vrachtwagens denderen op en neer denderen met tonnen aan hulpgoederen. Mannen zonder shirt lopen met grote bundels bamboe terwijl kinderen in hun eentje ronddwalen op zoek naar eten, geld of iets te doen. Er zijn overal paraplu’s die mensen beschermen tegen de zware zon of zware regen - het lijkt alsof daar niets tussenin zit.

Deze buitenlandse plaats is nu Shawkats thuis, evenals dat van 300.000 andere pas aangekomen Rohingya-kinderen, waarvan velen hun dagen doorbrengen in een soortgelijke traumadwaas.

De afgelopen weken heb ik zo’n twintig Rohingya-vrouwen, mannen en kinderen geïnterviewd over wat er in Myanmar gebeurd is en wat er van hun leven in Bangladesh is geworden. Allemaal vertelden ze soortgelijke verhalen over dodelijke aanvallen op dorpen en wanhopige ontsnappingen. Het leed is overal.

De interviews waren rauw en emotioneel. Vrouwen huilden voor mijn ogen toen ze vertelden dat hun familieleden werden gedood en hun huizen in een vlammenzee veranderden.

Ik heb de afgelopen vijf jaar veel humanitaire crises gezien, waaronder op plekken zoals in Zuid-Soedan, Irak en Afghanistan. Maar ik heb nog nooit zoiets gezien, waar zoveel mensen - vooral kinderen - zo zichtbaar getraumatiseerd zijn.

Omgaan met dit trauma vormt een cruciaal onderdeel van het humanitaire antwoord. Organisaties zoals Save the Children hebben al tientallen veilige speelplekken (child friendly spaces) voor jongere kinderen opgericht.

Maar wat echt nodig is, is onderwijs. School gaat niet alleen over leren. Het biedt routine en een gevoel van normaliteit, een plek waar kinderen vrienden kunnen maken, kunnen spelen en onthouden hoe het is om kind te zijn. Het is ook een belangrijke vorm van bescherming tegen uitbuiting en misbruik als mensenhandel.

Maar nu gaan meer dan 450.000 Rohingya-kinderen niet naar school.

Ervoor zorgen dat kinderen toegang krijgen tot onderwijs in situaties als deze, redt levens. Als ik de spookachtige gezichten van zoveel getraumatiseerde kinderen als Shawkat zie, ben ik daar nooit meer zeker van geweest dan nu.