In het kamp is het vaak rond de 40 graden. Regelmatig spoelen de huisjes – gemaakt van bamboe en plastic – weg zoals nu tijdens het regenseizoen. Als je door Cox’s Bazar loopt, zie je geen zieke of uitgehongerde kinderen. Toch is de situatie nog even uitzichtloos als twee jaar geleden. Het niet weten hoe de toekomst eruitziet geeft stress, veel stress. Meer dan de helft van de vluchtelingen voelt dagelijks onrust, blijkt uit 12.000 vraaggesprekken die Save the Children in Cox’s Bazar voerde. Een kwart heeft last van depressieve gevoelens. Niet gek, want er is geen enkel perspectief. En het is er onveilig, vooral voor meisjes. ‘s Nachts is er veel seksueel geweld. Ook worden kinderen geronseld door drugsbendes en zijn mensenhandelaren actief.
Hoe kan het dat een hele generatie Rohingya aan haar lot wordt overgelaten? Save the Children helpt bij het verzamelen van bewijsmateriaal tegen het Birmese leger dat de Royinga met geweld het land uit werkte. Maar dat is niet genoeg. De langetermijnoplossing ligt bij de overheid van Myanmar. Het land moet een veilige terugkeer garanderen. En zorgen voor een leefbare situatie in Rakhine, de streek waar de Rohingya in Myanmar wonen. De daders moeten worden vervolgd. De Rohingya hebben recht op het staatsburgerschap in hun eigen land. Wij blijven hen steunen. Ook door in september aandacht voor hen te vragen bij de algemene vergadering van de VN. De Rohingya kunnen alleen maar dromen over hun toekomst. Wij komen in actie en laten hun stemmen horen. Voor Ahmad en al zijn leeftijdsgenoten.