Direct naar content

23 aug 2019

Twee jaar Rohingya-crisis: Tienduizend baby’s zonder toekomst 

Twee jaar geleden vluchtten bijna een miljoen Rohingya naar Bangladesh. Zij kwamen terecht in Cox’s Bazar, het grootste vluchtelingenkamp ter wereld.

Daar werden sindsdien ruim tienduizend baby’s geboren. Hun situatie is net zo uitzichtloos als die van hun ouders. Wie zorgt ervoor dat zij een toekomst krijgen?  

Stel je voor. Je wordt met geweld je land uit gejaagd, komt terecht in een bloedheet kamp. Bewakers laten je er niet uit. Maar waar zou je ook heen moeten? Want je hebt geen identiteitspapieren. Die heeft de overheid in het land waar je bent geboren afgepakt. Omdat je tot een niet erkende minderheidsgroep behoort. Dit is de realiteit voor bijna een miljoen Rohingya in Cox’s Bazar. Ze zijn stateloos en hebben dus geen rechten. Save the Children en andere hulporganisaties bieden voeding, psychologische hulp en onderwijs, maar echte diploma’s – laat staan een beroep – en het leiden van een  ‘normaal leven’ zijn niet mogelijk. 

‘Wat wil je later worden?’ Die vraag stel ik een groep kinderen tijdens mijn bezoek aan Cox’s Bazar in augustus. Leraar, dokter of hulpverlener, worden het meest genoemd. Het zijn de enige beroepen waar de kinderen mee in aanraking komen. Ahmad (10 jaar) wil wat anders. ‘Ik word piloot’, zegt hij. ‘Zo kan ik snel mijn familie in veiligheid brengen als er weer een crisis uitbreekt.’ Ahmad vluchtte - net als bijna 500.000 andere kinderen - met zijn ouders vanuit Myanmar naar Bangladesh. Beelden van die nacht komen terug in zijn dromen. ‘Als ik wakker word, ben ik bezweet en bang. Ik probeer dan aan leuke dingen te denken’, zegt hij. ‘Soms lukt dat, maar vaak ook niet.’ 

In het kamp is het vaak rond de 40 graden. Regelmatig spoelen de huisjes – gemaakt van bamboe en plastic – weg zoals nu tijdens het regenseizoen. Als je door Cox’s Bazar loopt, zie je geen zieke of uitgehongerde kinderen. Toch is de situatie nog even uitzichtloos als twee jaar geleden. Het niet weten hoe de toekomst eruitziet geeft stress, veel stress. Meer dan de helft van de vluchtelingen voelt dagelijks onrust, blijkt uit 12.000 vraaggesprekken die Save the Children in Cox’s Bazar voerde. Een kwart heeft last van depressieve gevoelens. Niet gek, want er is geen enkel perspectief. En het is er onveilig, vooral voor meisjes. ‘s Nachts is er veel seksueel geweld. Ook worden kinderen geronseld door drugsbendes en zijn mensenhandelaren actief. 

Hoe kan het dat een hele generatie Rohingya aan haar lot wordt overgelaten? Save the Children helpt bij het verzamelen van bewijsmateriaal tegen het Birmese leger dat de Royinga met geweld het land uit werkte. Maar dat is niet genoeg. De langetermijnoplossing ligt bij de overheid van Myanmar. Het land moet een veilige terugkeer garanderen. En zorgen voor een leefbare situatie in Rakhine, de streek waar de Rohingya in Myanmar wonen. De daders moeten worden vervolgd. De Rohingya hebben recht op het staatsburgerschap in hun eigen land. Wij blijven hen steunen. Ook door in september aandacht voor hen te vragen bij de algemene vergadering van de VN. De Rohingya kunnen alleen maar dromen over hun toekomst. Wij komen in actie en laten hun stemmen horen. Voor Ahmad en al zijn leeftijdsgenoten.