Ahmad (12 jaar)

'Dit is de enige foto die ik heb. Ik sta erop als baby, tijdens het Koerdische nieuwjaarsfeest met mijn vader. We dragen traditionele kleding. Mijn vader ziet er sterk en blij uit. Als ik nu naar hem kijk, valt me op dat hij bijna altijd fronst. Thuis in Syrië was het te gevaarlijk omdat er bommen vielen in ons dorp. We moesten vluchten en konden bijna niets meenemen. Toen we vertrokken, stopte ik deze foto in mijn kleding. Hij stond thuis op mijn slaapkamer.'
 

Awaz (13 jaar)

'Ik had nooit verwacht dat wij ooit gedwongen zouden worden ons huis te verlaten. Soms kan ik het nog steeds niet geloven. Toen de omgeving vlakbij ons huis gebombardeerd werd, zijn we naar een safehouse gevlucht. Het was een soort schoolgebouw, midden in ons dorp. Ik had deze pop bij me, dat stelde me gerust. Ik hou van haar kleuren en haar lach. De pop heeft altijd een goed humeur. Ze heeft nog geen naam, maar ik denk dat ik haar vernoem naar een van mijn nieuwe vrienden hier in het kamp.'

Nazli (12 jaar)

'Als ik denk aan Syrië, dan denk ik aan mijn zus. Zij is overleden tijdens de oorlog en ik mis haar iedere dag. Toch probeer ik mij te richten op het positieve, zodat ik mijzelf en mijn ouders trots kan maken. Ik hou van school en als ik groot ben wil ik advocaat of rechter worden. Daar moet je heel slim voor zijn. Ik haalde de hoogste cijfers van de klas, daarom kreeg ik van mijn leraar dit certificaat. Als ik weer naar een echte school kan, kan ik mijn leraren laten zien wat ik al heb geleerd, zodat ze me kunnen helpen om nog slimmer te worden. Hier in het vluchtelingenkamp krijgen we ook les, maar niet zoals thuis.

Aisha (14 jaar)

'Als ik groot ben wil ik modeontwerpster worden. Ik maak iedere dag een tekening van een meisje met een mooie outfit. Ik heb niet meer dan de kleren die ik nu draag, maar met mijn nieuwe vriendinnen in het vluchtelingenkamp ruil ik elke week kleding. We geven elkaar tips. Toen ik met mijn familie moest vluchten voor het geweld in ons dorp, nam ik dit tekenboek mee. Via Save the Children krijg ik wekelijks kunstlessen. Toch ben ik mijn eigen boekje blijven gebruiken, omdat het me herinnert aan thuis.'

• Lees hier meer over ons werk in Syrië