Er is een groot gebrek aan bescherming voor deze kinderen. Komen ze eenmaal aan in Nederland, dan worden ze opgevangen op een manier die lang niet altijd kindveilig is. Save the Children trekt aan de bel. 

Pim Kraan, directeur van Save the Children: “Al aan het begin van de zomer hebben we met de werkgroep Kind in AZC een Quick Scan gedaan naar de situatie rond asielkinderen in de noodopvang, inclusief aanmeldcentrum Ter Apel. Die toonde aan dat in de noodopvang kinderrechten voortdurend met voeten worden getreden. Er is nauwelijks toezicht, het is onveilig en kinderen missen zorg en onderwijs door de vele overplaatsingen. Terwijl we moeders en kinderen die Oekraïne ontvluchten met warmte ontvangen, sluiten onze politici hun ogen voor de kinderen en volwassenen uit andere landen die vluchten. Die kinderen moeten zich namelijk melden in Ter Apel om als asielzoeker geregistreerd te worden.” 

Kinderen zien en ervaren veel geweld
Kraan: “Kinderen vluchten niet zo maar. In het rapport Wherever we go, someone does us harm blijkt dat ze op de vlucht zijn voor mensenrechtenschendingen in hun eigen land. En nu stuiten ze op de dichte deur van Fort Europa. Zij steken de grenzen over in het donker, en worden vaak met geweld terug de grens over gestuurd.” 

Ongeveer 1 op de 3 vluchtelingen naar Europa is minderjarig. Geweld lijkt bijna onvermijdelijk voor deze groep en het wordt het meest gebruik door mensen die macht hebben, zoals smokkelaars en de grenspolitie. Kinderen melden dat ze uit de kleren moesten, in de kou moesten staan, elektrische schokken toegediend kregen, en werden geslagen met stokken. Bijna tweederde van de geïnterviewde kinderen noemde een of meer incidenten waarbij ze seksueel misbruik van een kind herkenden of er getuige van waren. 

Alleenreizende kinderen
Een groot deel van de kinderen, vooral degenen die alleen reisden, gaven voorbeelden van zelfverminking, zelfmoordpogingen en alcohol- en drugsgebruik. Kinderen doen dit als copingmechanisme om met stress om te gaan. 

Ook als ze eenmaal in Nederland zijn aangekomen, gaat die stress niet gelijk weg. Een groot deel van de alleenreizende kinderen is overgeplaatst naar de noodopvang. Kraan: “We zien dat in de haastig opgetuigde noodopvang er veel niet goed geregeld is. Denk aan gevaarlijke trappen, ramen zonder doorvalbeveiliging, kinderen die zo maar de straat op kunnen rennen.” 

Daarnaast is verveling een probleem, er wordt te weinig aangeboden om de kinderen te begeleiden. Kraan: “Kinderen hebben teveel tijd om na te denken over wat ze is overkomen. Daarom doen we nu ook in Nederland wat we in andere landen doen: kinderen ondersteunen met psychosociale hulp.”