Ze werd verpletterd onder het puin. Buren wisten Noor en haar vier kinderen uit het ingestorte huis te halen. Haar man overleefde het niet. Zwanger, dakloos en verdrietig, Noor had geen andere keus dan twee weken buiten in de open lucht te slapen met haar kinderen. Ze waren alles kwijt. 

Klimaat ongelijkheid 
Noor en haar kinderen behoorden tot de 32 miljoen mensen in Pakistan wier leven werd verwoest door de ongekende overstromingen van augustus 2022. 4 miljoen kinderen leven momenteel in nood. 

De wereldwijde klimaatcrisis verwoest het leven van veel kinderen, maar daarin zijn niet alle landen gelijk. Pakistan is slechts verantwoordelijk voor minder dan 1% van de wereldwijde uitstoot, maar heeft alleen al door de overstromingen van vorig jaar meer dan 30 miljard dollar aan verlies en schade geleden. 

Kinderen meest kwetsbaar 
Over de hele wereld zijn het de armste en meest kansarme gemeenschappen die het meest verliezen als gevolg van de klimaatcrisis. En toch hebben diezelfde landen het minst bijgedragen om het te veroorzaken. Degenen die weinig hebben om mee te beginnen, worden nog dieper in de schulden en armoede geduwd. En kinderen in armere landen zijn de grootste verliezers van allemaal. Klimaatrampen zorgen namelijk voor meer honger en ziektes: gewassen worden verwoest en door water overgebrachte ziektes nemen toe. Kinderen worden gedwongen hun schoolopleiding te onderbreken, en soms stoppen ze helemaal met leren. Dit alles maakt kinderen nog kwetsbaarder wanneer de volgende ramp toeslaat. 

COP27 
Deze enorme ongelijkheid werd erkend door landen met hoge inkomens en hoge emissies tijdens de COP27-klimaatbesprekingen van afgelopen november. Een overeenkomst om een wereldwijd "verlies en schade"-fonds op te richten om financiële hulp te bieden aan kwetsbare landen voor klimaatverandering werd toegejuicht. 

Klimaatrechtvaardigheid of blablabla? 
Een oprechte inzet voor klimaatrechtvaardigheid, of – in de woorden van de beroemde klimaatactiviste Greta Thunberg – meer blablabla? We gaan het zien op de Internationale Conferentie over Klimaatbestendig Pakistan, die vandaag wordt georganiseerd door de Pakistaanse regering en de VN. Dit is de eerste internationale donorconferentie sinds COP27: dé kans voor regeringen en donoren om hun wil en inzet te tonen om de klimaatcrisis aan te pakken door financiering van de herstel- en wederopbouwinspanningen van Pakistan.   

Fondsen  
De Pakistaanse regering schat dat het meer dan 16 miljard dollar nodig heeft om de door overstromingen getroffen gemeenschappen op een klimaatbestendige manier weer op te bouwen. Deze fondsen zijn van vitaal belang, niet alleen om de getroffenen nu te helpen herstellen, maar ook om beter voorbereid te zijn op toekomstige rampen.  Alleen zo kunnen toekomstige mensenlevens, vernietiging van huizen en middelen van bestaan, zoveel mogelijk worden voorkomen.  

Toekomst van kinderen beschermen 
Noor beviel van haar dochter in een tent die ze van Save the Children had gekregen. Hulporganisaties zoals wij doen er alles aan om gezinnen te helpen wier leven verwoest is door de overstromingen. We voorzien samen met de Dutch Relief Alliance duizenden kinderen en hun gezinnen van voedsel, medicijnen en andere benodigdheden om ze weer op de been te helpen.  

Maar kinderen zoals de pasgeboren dochter van Noor – ter wereld geboren in een noodtent – mogen meer van ons verwachten. Ze heeft het recht om op te groeien in een land dat klimaatbestendiger is en beter in staat om zichzelf te beschermen bij de volgende overstromingen. 

Een belofte om de meest klimaatgevoelige landen te steunen, is per slot van rekening een belofte om de toekomst van kinderen te beschermen. Het is een belofte om scholen te bouwen die bestand zijn tegen de gevolgen van klimaatrampen en om de toegang van kinderen tot veilig drinkwater en gezondheidszorg te verbeteren.  

Komt internationale gemeenschap belofte na? 
Is het een belofte die de internationale gemeenschap zal nakomen? Of zullen rijke landen, als de camera's weg zijn, de meest kwetsbare kinderen ter wereld de rug toekeren? En wat zal Nederland doen, met in gedachte de herdenking van onze eigen watersnoodramp, nu 70 jaar geleden? We zullen het snel weten.