Generaal Eisenhouwer vond het anno 1944 allemaal maar lastig dat het lot van de burgerbevolking in bevrijde gebieden zijn verantwoordelijkheid was. Het hield hem tegen in zijn opmars dat ziekenhuizen, die vol lagen met slachtoffers – ook veel burgers – door militair personeel operationeel gehouden moesten worden. Hetzelfde gold voor weeshuizen, verpleeginrichtingen en opvangplekken voor ontheemden. Hij kwam met de gedachte dat militaire en niet-gouvernementele organisaties samen zouden moeten werken, opdat militairen zich op hun kerntaak zouden kunnen richten.
Civiel-Militaire Samenwerking (CIMIC) was geboren. Tegenwoordig krijgen commandanten van Nederlandse contingenten die in het buitenland bijdragen aan missies standaard CIMIC-geld mee. Omdat een commandant binnen zijn of haar opdracht nu eenmaal dingen moet kunnen oplossen die met de burgerij te maken hebben.
Een goed voorbeeld zag ik in 2006 in Orahovac, Kosovo, waar luitenant-kolonel Ton van Loon het commando voerde over het contingent Nederlandse artilleristen dat op vredeshandhavingsmissie was gestuurd. Van Loon zag al gauw dat hij meer een burgemeestersbaan had gekregen dan hem lief was. Hij deed aan openbaar bestuur, bemenste de ziekenzorg, leidde de brandweer, verrichtte forensisch onderzoek en politiediensten. Om de maffiose elementen in de gemeenschap onder de duim te houden, werden er regelmatig arrestaties verricht en daarmee werd de basis ook nog een cellencomplex. Het hield hem van de straat, letterlijk.
'laat ons dat doen'
Fijn als er hulporganisaties zijn die taken hiervan op zich nemen. Waarom dure militairen in het ziekenhuis, wanneer dat niet strikt noodzakelijk is? Waarom militairen in de zorg voor moeders en kinderen, terwijl ze daar helemaal niet voor zijn opgeleid? Laat ons dat doen. Maar om die civiele kant van CIMIC te kunnen laten floreren, is capaciteit nodig – en die wordt nu met grote klappen wegbezuinigd, ook door dit kabinet-Schoof.
Save the Children is permanent aanwezig in 110 landen en speelt in die landen een belangrijke rol in de samenleving, bij ontwikkeling of in de humanitaire hulpverlening. We verlenen medische zorg, psychische bijstand, voedselhulp, verstrekken huishoudspullen, benodigdheden voor moeders en baby’s, geven voorlichting en beschermen. Allemaal soft power die kan helpen als hard power het niet alleen kan. Nu wordt er vol ingezet op het versterken van Europese hard power – wapens en militairen – maar vergeet Eisenhouwer niet, beste Nederlandse regering, en versterk ook onze civiele capaciteit. De kaalslag die nu plaatsvindt is in niemands belang. Zeker niet in het belang van de kinderen en de minderjarigen, want die zijn het meest afhankelijk van hulp door organisaties als de onze.
