William Arink is HR-adviseur bij Save the Children Nederland. Hij vertrok naar Oekraïne om daar personeel te werven. Aangezien er nu veel noodhulp nodig is in Oekraïne, moeten er ook mensen zijn die de hulp daadwerkelijk kunnen bieden. Om alle diensten en goederen aan de kinderen in Oekraïne te kunnen leveren, moet Save the Children in Oekraïne van 36 naar circa 200 medewerkers groeien. Dat lijkt veel, maar Oekraïne is een ontzettend groot land. Al deze mensen aannemen is een grote administratieve klus, want zij moeten allemaal contracten en salarissen krijgen. Ook wordt iedereen uitgebreid getraind in Save the Children principes, zoals in het veilig en verantwoord omgaan met kinderen.  

Zijn ervaring
"Ik ben voornamelijk bezig met het werven van lokale staf op verschillende posities, waarbij bijna iedere sollicitant aangeeft iets te willen bijdragen aan het land en de mensen. Velen zijn door de oorlog hun baan verloren. ‘5 miljoen banen verdwenen’ stond er recent in de krant, als ik mij dat goed herinner. Ook veel mensen die ontheemd zijn reageren op vacatures, dan is het extra motiverend als we ze aan een baan kunnen helpen. Er wordt dan wel regelmatig enige flexibiliteit van ons verwacht. We hebben al een aantal keer meegemaakt dat we iemand hadden aangenomen in Chernivtsi, die daarna meedeelt bij familie in Kiev te gaan verblijven, 500 kilometer verderop. Save the Children biedt in het hele land hulp, dus soms lukt het dan om deze medewerker in zijn/haar nieuwe woonplaats over te plaatsen. Ik wist dat Oekraïne groot was, maar ik berekende dat de Russische grens ongeveer net zover weg is van L’viv als mijn woonhuis in Hilversum.”  

De mensen die voor Save the Children in Oekraïne werken, werken vanwege het vele werk dat moet gebeuren zes dagen per week. Op zondag is William vrij en trekt hij er vaak op uit, om iets van de omgeving te zien.  

Voorzorgmaatregelen 
"Voordat ik vertrek check ik of alles in mijn rugzak zit: een opgeladen telefoon, power bank, eerste hulp kit, geld, pasjes, paspoort, Save the Children ID-kaart, tandenborstel, verschoning, en zo nog wat dingen van mijn lijstje. Ik ben ten slotte in een land in oorlog en moet altijd voorbereid zijn als ik niet meer terug naar mijn hotel kan. Zo heb ik ook twee apps op mijn telefoon: één om twee keer per dag aan te geven waar ik ben, en een tweede om het luchtalarm ook via mijn telefoon te ontvangen.  

De zondag is een mooie dag om L’viv te verkennen. Een prachtige stad, vol met mooie mensen, spelende kinderen op de pleinen en in de parken, er wordt muziek gemaakt, overvolle terrassen – de oorlog lijkt hier ver weg. In de kerken die ik bezoek zie ik vooral vrouwen. Ze steken kaarsen aan en maken veel kruistekens en buigingen. Ik vermoed dat het moeders zijn die zich zorgen maken over hun zonen aan het front, maar zeker weten doe ik dat natuurlijk niet.