Generaal Eisenhouwer vond het anno 1944 allemaal maar lastig dat het lot van de burgerbevolking in bevrijde gebieden zijn verantwoordelijkheid was. Het hield hem tegen in zijn opmars dat ziekenhuizen, die vol lagen met slachtoffers – ook veel burgers – door militair personeel operationeel gehouden moesten worden. Hetzelfde gold voor weeshuizen, verpleeginrichtingen en opvangplekken voor ontheemden. Hij kwam met de gedachte dat militaire en niet-gouvernementele organisaties samen zouden moeten werken, opdat militairen zich op hun kerntaak zouden kunnen richten.

In maart bracht ik (Julia Verheul, politiek adviseur) een bezoek aan onze kantoren in Servië en Bosnië-Herzegovina. Door hun bijzondere ligging aan de grenzen van Europa, in de noordwestelijke Balkan, arriveren er veel alleenreizende kinderen die vaak via gevaarlijke tochten in de landen zijn aangekomen.

Recente, enorme bezuinigingen op ontwikkelingssamenwerking hebben desastreuze gevolgen in grote delen van de wereld. Toch leidt het tot nu toe niet tot grote maatschappelijke verontwaardiging. Ik vraag mij af waarom niet. Kinderen sterven in ziekenhuisbedden, omdat de dienstverlening per direct moest worden gestaakt op last van de Amerikaanse regering. Dat raakt ons diep. Het is een daad van harteloze kilheid, vaak gelijk aan een doodsvonnis. 

Onze directeur, Pim Kraan, is op bezoek in Turkije om onze teams daar te ontmoeten. Hij schrijft in een blog over de enorme gevolgen van de aardbeving en hoe wij die proberen op te lossen. “Wij gaan door.”