Skip to main content
d3392d2a-0166-4082-99cf-54e409ea5ce2.png.webp

Dagboek: Een bezoek aan Roj kamp (Deel 2)

Maandag 20 Maart 2023

Roj kamp is opgedeeld in twee gebieden: een hoofdkamp en een uitbreiding die later is toegevoegd. Het merendeel van de bewoners zijn buitenlandse vrouwen en kinderen, maar er wonen ook wat Irakese en Syrische gezinnen.

Hoofdkamp 
Caroline: “We lopen in een deel waar alleen vrouwen met hun kinderen leven. Zij hebben vermeende banden met ISIS en mogen het kamp niet verlaten. Er is elektriciteit, water en gemeenschappelijke toiletten. Het is stil op straat, op een paar kinderen na die voetballen met een colafles. Op het eerste gezicht zijn het kinderen als elk ander kind. Maar wat mij verbaast, is de verscheidenheid aan kinderen; er zijn meer dan vijftig nationaliteiten en etniciteiten in het kamp. Ik zie jongens en meisjes uit allerlei werelddelen; bijvoorbeeld uit Australië, Trinidad, Canada en Engeland.”  

Anne: “De vrouwen die we zien, zijn onderweg naar een marktplein. Op het plein kunnen zij eten kopen, maar ook kleding en toiletspullen. De meerderheid is echter afhankelijk van de voedsel- en hygiënepakketten die worden uitgedeeld. Daarnaast deelt Save the Children ‘Fresh Food Vouchers’ uit waarmee gezinnen ook zelf nog eten kunnen kopen.” 

Caroline: “Mensen worden ongelijk behandeld. De Irakezen en Syriërs mogen een telefoon en het kamp uit, bijvoorbeeld om te werken. De derdelanders mogen dat niet. Ik voel de oneerlijkheid. Gelukkig zijn onze activiteiten voor iedereen, ongeacht de achtergrond of nationaliteit. Ons werk is humanitair en dus humaan, onpartijdig en onafhankelijk.” 

MicrosoftTeams-image-2-2.aspx%3Fwidth%3D1200%26height%3D569%26ext%3D.png.webp

Activiteiten voor kinderen en moeders  
Op de locatie van Save the Children zijn meerdere ruimtes waar allerlei activiteiten worden georganiseerd – een voor jongeren, een voor vrouwen en een leercentrum. Anne: “Ik ben ervan onder de indruk. Binnen gaan een stuk of tien jongens volledig op in een potje schaken. In een andere keet is een groepje meisjes aan het knutselen. Maar ze doen ook andere dingen, zoals sporten en dansen. Dat is echt een uitlaatklep, vertellen ze. Ze komen elke dag en hebben nieuwe vrienden gemaakt. Hier ontmoet ik ook een meisje dat heel graag terug wil naar haar geboorteland. Dat raakte me zo, ik weet niet wat ik moest zeggen. Het zijn allemaal gewoon kinderen die onder deze omstandigheden geen kind kunnen zijn of zelf kunnen beslissen over hun toekomst.” 

Caroline: “Ik heb een mooi gesprek met een lokale medewerker die kinderen mentale zorg biedt. Via creatieve expressie kunnen kinderen hun emoties uiten en verwerken. Ook praten ze steeds meer over hun gevoelens en zorgen. Kinderen vertellen bijvoorbeeld dat zij weinig controle hebben over hun toekomst. Luisteren en ze blijven motiveren om mee te doen is belangrijk. Ze ziet dat de hulp effect heeft: de kinderen veranderen. Kinderen zijn weer kinderen. Ze maken vrienden, behandelen elkaar met respect, weten conflicten positief op te lossen en accepteren elkaar en elkaars achtergrond.” 

Lees hier deel 1
Lees hier deel 3
Lees hier deel 4