“Zal ik ooit nog kunnen lopen?” De vraag overrompelde me en ik keek naar verpleegster Becky in de hoop dat haar antwoord “ja” zou zijn.  

De vraag kwam van de 13-jarige Solave*, die werd geraakt door een granaatscherf toen haar tantes huis werd getroffen door een luchtaanval. Solaves moeder heeft haar gevonden. Ze probeerde haar de trap af te dragen, maar de trap was vernietigd. 

Toen ze uiteindelijk toch het ziekenhuis bereikten, probeerden de dokters de gruwelijke verwondingen van Solave ​​te behandelen met de beperkte medische voorraden die ze hadden. Toch lukte het niet om allebei haar benen te redden. Die dag verloor ze haar rechterbeen, twee van haar broers en wat er over was van haar jeugd.  

Gezinnen weggevaagd
Ik heb veel verhalen zoals die van Solave gehoord ​​toen ik in de Gazastrook was. Een ongelooflijk aantal kinderen is gedood en verminkt sinds het begin van de oorlog zeven maanden geleden. 

Hele gezinnen zijn weggevaagd. Ik ben de tel kwijtgeraakt van het aantal mensen dat naar me toe kwam om te vertellen dat ze niet alleen hun kinderen en partner hadden verloren, maar hun hele familie: broers, zussen, nichten en neven. Hoe ga je om met zo’n verlies? 

Ik voel me ziek als ik erover nadenk dat steeds meer gezinnen worden weggevaagd en dat er momenteel nog meer kinderen worden gedood nu de aanval op Rafah heviger wordt. 

Opnieuw vluchten
Meer dan een half miljoen kinderen hebben momenteel onderdak in Rafah. Gezinnen met wie ik vorige week sprak, vertelden me dat ze doodsbang zijn. Ze liggen 's nachts wakker en horen bommen en drones. Ze zich vragen zich af hoe ze hun kinderen kunnen beschermen. Hoe kunnen ze de energie vinden om opnieuw te vluchten? 

“Waar gaan we heen? Waar zal het veilig zijn?”, vroegen ze mij keer op keer. 

Ik had er geen antwoord op, want op dit moment is er geen plek meer veilig in Gaza. Er is niets veiligs aan de door Israël aangewezen ‘humanitaire zone’ in Al-Mawasi en Khan Younis – in beide gebieden zijn in het verleden kinderen vermoord nadat ze gedwongen werden daarheen te verhuizen. Ik ben ook in deze gebieden van Gaza geweest en ik kan je verzekeren dat ze niet veilig zijn. 

Overal vernietiging
Al-Mawasi is een zee van tenten en mensen die schuilen onder stukken plastic en dekens. Mensen wachten urenlang alleen maar om naar een toilet te gaan. Schoon drinkwater is zeldzaam en kinderen gaan 's avonds met honger naar bed. Hoe kan een toch al overbevolkt gebied meer mensen uit Rafah opvangen? 

Voor inwoners van Khan Younis is de stad onherkenbaar geworden. Hele flatgebouwen zijn gereduceerd tot stapels puin. Kinderkleding, speelgoed – en lichamen – zijn verpletterd onder enorme bergen beton. Er is vernietiging zover het oog reikt.  

Ondanks het gevaar en de ongelooflijk moeilijke werkomgeving ondersteunt Save the Children nog steeds kinderen en gezinnen in Al Mawasi en Khan Younis en in andere gebieden in de Gazastrook. Wij blijven hulp bieden, ondanks de laatste escalatie in de oorlog. 

Pijn in mijn hart
Gaza verlaten was een van de moeilijkste dingen die ik ooit heb gedaan. Terwijl ik mijn collega's uit Gaza omhelsde, had ik moeite om mijn tranen te bedwingen. De angst voor wat er met hen zou kunnen gebeuren werd mij te veel.  

Een van mijn collega’s gaf mij als afscheidscadeaus een ketting en een armband – ook al heeft ze zo weinig. Het liet mij weer zien hoe vrijgevig en zorgzaam de mensen in Gaza zijn. Ze zijn vastberaden om er voor elkaar te zijn, ondanks de gevaarlijke omstandigheden.  

Nu ik in Caïro ben, weg van de bommen en het constante geluid van drones, denk ik elke seconde aan Solave ​​en de andere kinderen die ik ontmoette. 

Verloren dromen
Ik vraag me af of Solave ​​ooit haar droom kan waarmaken om zakenvrouw te worden en de wereld rond te reizen. Ik vraag me af of ze ooit nog de trap naar haar klaslokaal zal kunnen beklimmen. Ik vraag me af of ze deze oorlog zal overleven.  

Er kán en móét een einde komen aan het doden en verminken van kinderen. Er is een oplossing: een onmiddellijk, definitief staakt-het-vuren. Politieke wil is het enige wat dit tegenhoudt. 

Alle landen moeten niet alleen een onmiddellijk en definitief staakt-het-vuren eisen, maar ook de overdracht van wapens, onderdelen en munitie aan Israël en Palestijnse gewapende groepen onmiddellijk stopzetten. Er is namelijk een enorm risico dat deze worden gebruikt om ernstige mensenrechtenschendingen te plegen.  

Ik heb de granaatscherven in kinderlichamen gezien. De wereld mag geen deel uitmaken van deze verschrikkelijke wreedheden tegen kinderen. Wij zouden deel moeten uitmaken van de oplossing. 

_{*Naam is veranderd}