"Het is met een zwaar hart dat ik dit bericht schrijf vanuit Gaza, onder het meedogenloze bombardement dat ons bestaan op zijn grondvesten doet schudden en het simpele recht op leven een dagelijkse strijd maakt. Terwijl ik dit schrijf, houd ik me vast aan alle moed die ik op kan brengen, hoewel ik niet weet of dit bericht mijn laatste zal zijn. 

Gedurende mijn hele professionele carrière ben ik nauw betrokken geweest bij het plannen en leiden van noodhulpoperaties bij grootschalige conflicten. Maar wat we nu in Gaza meemaken, heb ik nog nooit eerder gezien.  

We rantsoeneren waterflessen. Voedsel raakt op. Gewonden en zieken kunnen niet worden behandeld. ‘s Nachts zitten we met kinderen in het donker en vragen we ons af of we de ochtend zullen halen. 

Deze situatie is onbeschrijfelijk. De humanitaire nood, de impact op gezinnen zoals het mijne en het enorme aantal getroffenen zijn onbegrijpelijk. Niemand kan de omvang van het lijden volledig bevatten. Ik heb geen antwoorden voor mijn drie jonge kinderen over wat er komen gaat.  

Voor het eerst in mijn leven voel ik me hopeloos en hulpeloos, mijlenver van waar ik normaal voor sta. 

Net als iedereen in Gaza is mijn grootste wens om elke dag veilig wakker te worden met mijn familieleden en geliefden. De angst dat we misschien nooit meer samen zullen zijn drukt als een constante last op ons hart.  

Ik heb me in het verleden vaak overweldigd gevoeld en mezelf afgevraagd waarom ik er niet voor koos om deze belegerde strook land te verlaten, zelfs als dat betekende dat ik tegen mijn eigen idealen in moest gaan. Ik vroeg mezelf af waarom ik de toekomst van mijn gezin geen prioriteit gaf en waarom ik niet de moed had om deze moeilijke beslissing te nemen. Mijn 10-jarige dochter heeft al drie grootschalige crises meegemaakt. 

Ik heb altijd tegen mezelf gezegd dat ik bleef vanwege mijn diepe verbondenheid met het land waar ik ben geboren, waar ik ben opgegroeid en talloze herinneringen heb, waar mijn wortels liggen, en omdat ik er trots op ben om Palestijnse te zijn. 

Vandaag achtervolgen mijn eigen vragen me niet langer. Er is geen uitweg voor Gaza. Er is geen veilige plek meer over in Gaza. 

Mijn droom is simpel - 's morgens wakker worden met mijn kinderen in mijn armen, levend en gezond, en dat er een einde komt aan dit geweld. 

Laten we bidden voor betere dagen."