Iedere week biedt zij daar samen met haar team psychosociale steun aan gevluchte kinderen door middel van sport, spel en beweging. “Als ik de kinderen tijdens TeamUp zie lachen en plezier maken, maakt het me een beetje emotioneel en blij tegelijkertijd. Ik weet dat ze veel hebben meegemaakt en ze moeten nog steeds door veel van deze problemen heen. Wanneer ik ze dan de hele tijd zo blij zie, dan maakt het mij ook heel blij.”

Een lerares in hart en nieren
Sukran’s enorme gedrevenheid om zelf iets voor gevluchte kinderen te doen, komt voort uit haar eigen ervaring. Ze is lerares en heeft zeven jaar lang gewerkt met kinderen met verschillende nationaliteiten in onder andere Oekraïne, China en Turkije. Helaas kon ze de laatste zes jaar dat ze in Turkije woonde niet meer haar werk uitoefenen als lerares. Een zware beproeving voor iemand die in hart en nieren lerares is. “Ik zou graag veel dingen willen doen, ik doe mijn best. Ik ben gewoon heel graag bij kinderen en wil hen helpen.”
 
Vanwege politieke redenen is Sukran vanuit Turkije naar Nederland gevlucht. Dit moest ze alleen doen, haar man zit nog in Turkije. Een moeilijke beslissing, na een nog moeilijkere tijd in Turkije. Sukran: “We konden in Turkije geen leven samen opbouwen, dus ik moest daar weg. Ik hoop dat we op een dag herenigd kunnen worden.”
 
“Zelfs toen ik in Nederland aankwam en met een politieagent sprak, vertelde ik hem dat ik me zorgen maakte over mijn vrijheid én dat ik weer lerares wilde zijn. Hij zei ‘oké dat laatste klinkt als het tweede belangrijke ding, vrijheid is voor nu jouw prioriteit’ en ik zei dat ik dat wist, maar dat lerares zijn in mijn hele systeem zit.”  
 
Aan de slag als vrijwilliger bij TeamUp
De eerste periode in Nederland was voor Sukran daardoor ook lastig, ze miste het werken met kinderen enorm. “Mijn vriendin is ook vrijwilliger bij TeamUp en zij vertelde mij hier meer over. Ik wist gelijk: ‘dit wil ik ook!’. Zelfs in de training zei een andere vrijwilliger tegen mij ‘dit is jouw ding he?’ En dat is ook zo.”

Echt iets voor kinderen doen
Een belangrijke reden voor Sukran om vrijwilliger bij TeamUp te worden is, dat ze het belangrijk vindt om iets voor de kinderen te doen die ze om zich heen op het azc ziet. “Ik zit thuis en probeer de Nederlandse taal te leren. Ik doe iets voor mezelf, maar ik wil ook graag de kinderen helpen. En als je zelf in een azc woont, is het makkelijker om de kinderen en hun situatie te begrijpen. Soms praat ik ook met hun ouders en ook dit heeft een positief effect. Ik zie aan alle kanten voordelen.”
 
Toen Sukran net met TeamUp begon dacht ze dat het een nadeel zou zijn dat ze zelf op het azc woont, maar nu ziet ze dat het juist een voordeel is: "Ik ken de kinderen, ik weet hun naam, ik ken hun familie. Ik kan de kinderen misschien beter begrijpen dan de andere vrijwilligers. Kinderen zien mij anders in mijn rol als TeamUp begeleider. Hier noemen ze mij lerares en na TeamUp ben ik hun vriend. Zij kunnen mij begrijpen en ik hen.”
 
Daarnaast wil ze graag aan kinderen laten zien wat ze allemaal kunnen. “Ik heb mijn eigen comfortzone verlaten. Als ik daar op mijn leeftijd nog uit kan stappen, dan kunnen de kinderen dit ook. Het is heel leerzaam als zij ook uit hun comfortzone kunnen stappen en zich uit durven spreken en tegelijkertijd plezier kunnen hebben. Ik zie dat zelf een spel leiden, zelf iets doen, heel belangrijk is voor tieners. Dat geeft hen zelfvertrouwen.”
 
Het effect van TeamUp op kinderen en jongeren
De activiteiten van TeamUp hebben allemaal een thema en een doel. Door de activiteiten voelen kinderen zich veilig en beschermd, meer verbonden met hun leeftijdsgenoten en optimistischer. Spelenderwijs leren kinderen omgaan met hun emoties zoals boosheid, angst en verdriet. 
 
Sukran ziet ook dat kinderen zich meer durven te uiten door TeamUp. “Er was bijvoorbeeld een nieuw meisje, ze woonde net op het azc en is een beetje introvert, ze wilde afstand houden en niet meedoen met de sessie, maar ik zei ‘we gaan plezier maken en als je het niet leuk vindt kun je gewoon gaan zitten’. Ze deed toch mee en had veel plezier. Na de sessie kwam ze naar me toe en omhelsde me en vroeg of ze volgende week weer kon meedoen. Dat was voor mij zo verassend. Als ze dit verschil al na één sessie laat zien, kan ik me bijna niet voorstellen hoe dit dan is na langere tijd TeamUp.”
 
Daarnaast doorbreekt TeamUp ook de dagelijkse gang van zaken op het azc. “De kinderen gaan naar school, doen elke dag hetzelfde. Deze activiteit voor één keer in de week helpt om uit hun routine te komen en even los te komen van alles. Zo komen ze dichter bij hun gevoel en kunnen samen zijn met anderen. Het is ook spannend om een keer iemand van buiten het azc te zien. Het is even anders dan anders.”
 
Zelf voelen is toch anders
Ondanks dat de toekomst van Sukran niet zeker is, is ze heel duidelijk over haar eigen toekomstbeeld: “Ik zeg altijd: als je leraar bent, blijf je je hele leven leraar.”
 
“Als ik naar de toekomst kijk dan zie ik mezelf ergens als lerares, maar ook als deel van het TeamUp team of de organisatie achter TeamUp. Ik weet hoe het leven hier op een azc is, ik heb kinderen van veel verschillende leeftijden gezien en ik weet wat voor hen nuttig is. Ik ben geen expert, maar ik kan wel goede suggesties geven. Er zijn ook enkele medewerkers hier op het azc, zij zijn vluchtelingen geweest en werken nu zelf voor vluchtelingen. Zij kunnen ons aanvoelen, zij begrijpen ons. Meer dan anderen. Dat is heel waardevol. Op zo’n manier wil ik ook bijdragen.”
 
Wil jij net zoals Sukran gevluchte kinderen helpen? Meld je dan aan als vrijwilliger bij TeamUp: www.sollicitatieteamup.nl