Tijdens een bezoek aan een opvangcentrum in het zuiden ontmoette ik een ontheemd gezin dat wanhopig op zoek was naar melk voor hun jonge baby. De moeder was overleden, begraven onder het puin. Ik ontmoette kinderen die met honderden anderen in de rij stonden voor één toilet. Ik ontmoette collega's die heldhaftig hulpverleenden in een opvangcentrum waar zij zelf hun toevlucht zochten.

Van hoop naar wanhoop 
De zeven dagen durende pauze in de gevechten zorgde voor een kleine verlichting voor gezinnen. Ze konden voedsel zoeken, dierbaren proberen te vinden en een pauze nemen van hun angsten tijdens de meedogenloze bombardementen. Maar dit was helaas van korte duur. 

Als hulpverleners hebben we onvermoeibaar gewerkt om meer vrachtwagens binnen te halen, om kritieke voorraden te bezorgen aan de honderdduizenden mensen die zich nog in het noorden bevinden, en om deze uit te delen aan de kinderen en hun families die hun toevlucht zoeken in de opvangcentra. Toch was dit nog steeds onvoldoende om tegemoet te komen aan de behoeften van de 2,3 miljoen mensen die levensreddende hulp nodig hebben. 

Toen vrijdagochtend vroeg het nieuws verspreidde dat de pauze voorbij was, veranderde de hoop op een definitief staakt-het-vuren in wanhoop. Opnieuw vervoerden ambulances de slachtoffers naar het ziekenhuis en reeds ontheemde gezinnen kregen de opdracht opnieuw te verhuizen. Naar gebieden die dat niet aankunnen en waar het niet veel beter is.   

Onmogelijke situatie 
De gebieden beschikken niet over de dingen die de gezinnen zo hard nodig hebben. Er is bijna geen water en sanitaire voorzieningen, onderdak of toegang tot basisvoorzieningen. 

De gezinnen moeten vluchten, terwijl er luchtaanvallen, beschietingen en gevechten plaatsvinden. De wegen zijn zwaar beschadigd en bezaaid met puin van ingestorte gebouwen. Reizen met ouderen, zieken of mensen met een handicap is vrijwel onmogelijk. 

De gebieden waar ze heen moeten vluchten zijn niet eens veilig. Omdat de realiteit is dat het nergens in Gaza veilig is. 

De huidige situatie
Sinds het einde van het staalt-het-vuren op 1 december zijn er al meer dan 1.000 kinderen in Gaza vermoord. Dit komt uit op een aantal van meer dan 7.000 kinderen in Gaza sinds 7 oktober. Kinderen zijn nog nooit een oorlog begonnen en toch zijn ze de grootste slachtoffers. Save the Children roept op tot een permanent staakt-het-vuren. 

Mensenrechtenschending 
Dit bevel om weer te vluchten stelt gezinnen voor de ondenkbare keuze tussen het ene doodvonnis en het andere. Wat ik deze week in Gaza heb gezien en gehoord, bevestigt dat er niet zoiets bestaat als een ‘veilige zone’. Het is in strijd met het internationaal humanitair recht om een bevolking met geweld te verdrijven.  

Een jong kind begrijpt misschien niet wat er gebeurt, maar hij ziet de verwoesting om zich heen. Kinderen zien het wanneer hun huizen, scholen en gemeenschappen worden verwoest. Ze horen alles wat er om hen heen gebeurt, de luchtaanvallen, de hulpkreten. Dat heeft effect op hun mentale gezondheid. Ze voelen de terreur, de onzekerheid en de hulpeloosheid.   

Hulpverleners zijn gedreven om alles te geven, om de rechten te beschermen en het leven van alle burgers, vooral kinderen, te behouden. We laten ons leiden door humanitaire principes om de meest kwetsbaren te beschermen. De verwachte uitbreiding van militaire operaties in zuidelijke steden als Khan Younis zal catastrofale humanitaire gevolgen hebben voor kinderen. Dit wordt alleen maar verergerd door de huidige beperkingen en belemmeringen die ons ervan weerhouden ons werk te doen.  

Eén juiste beslissing 
We kunnen niet machteloos toezien hoe de verschrikkingen in Gaza zich ontvouwen. De internationale gemeenschap moet het internationaal recht hooghouden, de wereldwijde, op regels gebaseerde orde die is ontworpen om juist die schendingen, waar we nu getuigen van zijn, te voorkomen. 

Er is maar één juiste beslissing: een definitief staakt-het-vuren om alle burgers te beschermen en onbelemmerde toegang voor humanitaire hulpverleners om hulp te bieden aan alle kinderen in Gaza. Als we dit niet zouden doen, zou dat ten koste gaan van de levens, de hoop en de toekomst van alle kinderen in de regio, waardoor ze gevangen blijven in een voortdurende cyclus van geweld.