De waarschuwingen uit Gaza blijven maar komen - nog maar een paar uur brandstof over, geen voedsel tegen het einde van de week, waterrantsoenen die met de minuut slinken. Ondertussen zijn er op minder dan een uur rijden in Egypte minstens 600 vrachtwagens met levensnoodzakelijke voorraden, die niet allemaal tegelijk naar binnen mogen. De hulp die tot nu toe is aangekomen, is verre van genoeg.

Gemeenschappen in Gaza helpen zichzelf
Terwijl de internationale gemeenschap blijft debatteren over politiek in plaats van over  mensen, helpen gemeenschappen in Gaza zichzelf. Na de verwoesting van huizen, moskeeën en ziekenhuizen, gaan ze zelf het puin doorzoeken en elkaar proberen te redden. De inwoners van Gaza delen de laatste rantsoenen brood, terwijl de voedselvoorraden opraken. Degenen die nog een huis hebben, verwelkomen wie ze maar kunnen om onder hun dak te schuilen. 

Als humanitaire hulpverlener heb je ervaring met het werken in conflictgebieden. Maar alles in deze noodsituatie is uitzonderlijk en uitdagend. Onze medewerkers, die dag en nacht hun uiterste best te doen om kinderen te bereiken, hebben niet de middelen waar we normaal gesproken over beschikken. Hulp bieden in deze context heeft een andere betekenis.

De gevolgen
Het betekent worstelen om gezinnen te bereiken die wanhopig water nodig hebben als de vrachtwagens geen brandstof hebben. Zonder brandstof moeten we berekenen hoe ver onze partners de hulpgoederen op hun schouders kunnen dragen, terwijl de bommen om hen heen blijven vallen. 

Het betekent worstelen om opvanghuizen te bereiken waar ontheemde kinderen dringend mentale hulp nodig hebben. 

Het betekent partners en vrienden bellen met wie we al jaren samenwerken en horen dat ze de dag ervoor collega's of hun hele familie zijn kwijtgeraakt, maar toch de telefoon opnemen om te kijken wat ze kunnen doen om kinderen te helpen. 

Het betekent een kleine sprank van hoop bij het vinden van een verkoper die ons kan helpen aan voedsel, en dan de volgende dag te horen dat hij is gedood door een luchtaanval. 

Het betekent werken met collega's die op straat slapen of al dagen geen toegang tot een toilet hebben, omdat ze gedwongen waren veiligheid te zoeken in een overvolle schuilplaats.  

Oproep tot een staakt-het-vuren
Het is meedogenloos. Onze collega's in Gaza hebben geen eten en nauwelijks genoeg water om de dag door te komen. Ons vermogen om ons werk te doen wordt tot het uiterste opgerekt. Ons vermogen om ons werk te doen wordt met het uur minder.

De inwoners van Gaza hebben dringend voedsel, water, medische voorraden en brandstof nodig. We hebben een onmiddellijk staakt-het-vuren nodig om het afschuwelijke verlies van kinderlevens en hun families te stoppen en om ervoor te zorgen dat er hulp kan worden geboden aan de mensen in nood in Gaza.